Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΠΟ-ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ

Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΠΟ-ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ

«Μια αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή συμβαδίζει με ατομικά και κοινωνικά δεινά που.. ταλαιπωρούν τη δύστυχη ανθρωπότητα. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του. Αντί να καταπολεμήσουν αυτήν τη διανοητική διαστροφή, παπάδες, οικονομολόγοι και ηθικολόγοι έχουν καθαγιάσει τη δουλειά»
Πωλ Λαφάργκ

«Αποτελείς κινητό περιουσιακό στοιχείο. Ένα προϊόν που πουλιέται κι αγοράζεται. Και αξίζεις- Θεέ, μου τι κουβέντες λέω!- αξίζεις λεφτά!»
R.L. Stevenson

« Σκατά σ’ όλους αυτούς τους αντεπαναστάτες & στο άθλιο είδωλό τους ,την ΕΡΓΑΣΙΑ»
Andre Thirion (σουρεαλιστής κομμουνιστής)


1)
Οι νέες μόδες της μερικότητας, σέρνονται κριτικάροντας την «επισφάλεια» στην εργασία, ικετεύοντας για καλύτερη και πιο εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού. Όπως ο παραδοσιακός συνδικαλισμός ικετεύει για το «δικαίωμα στη δουλειά», έτσι και ο μεταμοντέρνος εργατισμός (το καγκελάκι της επανάστασης) μυξοκλαίγεται για την «επισφάλεια» ( ξεχνώντας το παλιό καλό σύνθημα «όποιος θέλει ασφάλεια ας γίνει ασφαλίτης» και αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τις βαθιές μικροαστικές του ρίζες). Οι νέο-συνδικαλιστές βλέπουν το δέντρο ( επισφάλεια) και όχι το δάσος ( η ίδια η ύπαρξη της μισθωτής σκλαβιάς).
Ο προλετάριος, μη έχοντας άλλα μέσα συντήρησης, πουλιέται ο ίδιος στον εργοδότη. Δεν είναι μόνο η εργατική του δύναμη, δεν είναι μόνο ο χρόνος του, είναι ολόκληρή του η ύπαρξη που πουλιέται. Η ύπαρξή του μετατρέπεται σε ένα πλέγμα παραγωγής, κατανάλωσης, υπακοής, ιεραρχίας, διαταγών. Το υποκριτικό τρίπτυχο 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου δεν πείθει πια. Ο προλετάριος κοιμάται μόνο για να δουλέψει. Ο προλετάριος ξεκουράζεται μόνο για να καταναλώσει. «Η φύση της ανάπαυσης καθορίζεται από τη φύση της μισθωτής εργασίας και από τις συνθήκες μιας κοινωνίας που βασίζεται στην παραγωγή εμπορευμάτων και στη μισθωτή εργασία». Ο εργάτης ξεκουράζεται για να ξοδεύει το μισθό του σε ένα σωρό άχρηστα εμπορεύματα, για να καλύψει ένα σωρό τεχνητά πλασμένες ανάγκες που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Ο homo economicus, δεν είναι μόνο σκλάβος της μισθωτής εργασίας, αλλά και σκλάβος της ανάπαυσής του! Ο ελεύθερος χρόνος εργάζεται…


2)
Η κριτική απέναντι στον καταναλωτισμό είναι ανούσια εάν δεν υπάρχει συνολική κριτική απέναντι στην ίδια την ύπαρξη της μισθωτής εργασίας. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Αυτή αποξενώνει τον άνθρωπο από το σώμα του, από το πνεύμα του, από τη φύση, απ’ την ανθρωπινότητά του, απ’ τους συνανθρώπους του. Αυτή είναι που τον αποξενώνει από τα ίδια του τα δημιουργήματα, που μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Αυτή είναι που τον μετατρέπει σε res, σε εμπόρευμα, σε μηχανισμό χρήσιμο για την παραγωγή υπεραξίας. Αυτή είναι που τον μετατρέπει σε καταναλωτικό γουρούνι, φιλοτομαριστή (και όχι ατομικιστή…), άοκνο τηλεθεατή και άβουλο ψηφοφόρο.
Δεν έχει μείνει τίποτα που να μην έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα. Ο άνθρωπος δε ζει πια, καταναλώνει. Καταναλώνει τροφή, όνειρα, εφιάλτες, ελπίδες, φόβους, έρωτα, σεξ, ασφάλεια, τα πάντα. Όλα είναι εμπορεύματα. Και ο ίδιος ο καταναλωτής είναι εμπόρευμα, που καταναλώνεται απ’ τον εργοδότη για να δημιουργεί εμπορεύματα προς κατανάλωση. Κι αυτός ο φαύλος κύκλος σπάει μόνο με έναν τρόπο: επανάσταση, καταστροφή της εμπορευματικής κοινωνίας, αναρχική/κομμουνιστική και αταξική δόμηση της κοινωνίας, από-αλλοτρίωση της ζωής. Δεν αρκούμαστε σε μια απλή άρνηση της εξουσιαστικής κοινωνίας ( προσευχόμενοι ενδόμυχα τη συνέχιση της ύπαρξής της για να την πολεμάμε!). Μια τέτοια άρνηση είναι θεαματική, αποσπασματική, φετιχιστική. Μια τέτοια άρνηση, ενώ πλασάρεται ως άμεση δράση, στην ουσία της είναι «επαναστατικός» χομπισμός. Η ρήξη μας με το υπάρχον είναι συνολική: Αρνούμαστε κάθε δικαίωμα ύπαρξης στην εξουσιαστική κοινωνία! Παλεύουμε με σκοπό την καταστροφή της! Και το πάθος για καταστροφή, είναι ένα δημιουργικό πάθος…

3)
«Ο δρόμος για οποιαδήποτε εξέλιξη περνάει πια μέσα απ’ την επανάσταση. Η ατραπός που οδηγεί από την επιβίωση στη ζωή, περνάει μέσα από την κοιλάδα της Σκιάς και του Θανάτου. Αποφασίσαμε να τον διαβούμε το δρόμο, να το τολμήσουμε το εγχείρημα, να πάρουμε το ρίσκο για εμάς, για τους εαυτούς μας. Θέλεις να έρθεις μαζί μας, για τον εαυτό σου; Σε θέλουμε. Σε χρειαζόμαστε. Εσύ θα το αποφασίσεις. Μονάχα εσύ.»
FOUR OURSELVES! ( πρωτομαγιά 1974)

Η επανάσταση, όμως, δεν είναι ένα μεσσιανικό κήρυγμα. Η Αναρχία και ο Κομμουνισμός, δεν είναι το αναπόφευκτο πέρας της σκληρής ανθρώπινης ιστορίας και η είσοδος μας στον επίγειο παράδεισο. (είμαστε αντίθετοι τόσο στον ντετερμινισμό που θεωρεί την επανάσταση ως δεδομένη και αναπόφευκτη, όσο και στον ντετερμινισμό που αναπαράγει με, αναρχικό περιτύλιγμα, το δόγμα του «τέλους της ιστορίας». Οι δύο αυτές- φαινομενικά αντίθετες- αντιλήψεις, αναπαράγουν εξ ίσου τη μελλοντολογία και την τελεολογία). Η αναρχία κι ο κομμουνισμός, είναι λανθάνουσες καταστάσεις που φέρει μέσα της η κοινωνία. Στο χέρι της ίδιας είναι να τις πραγματώσει ή να τις παρατήσει στο επίπεδο της Ουτοπίας και να συνεχίζει να πορεύεται με οδηγό την υπάρχουσα αθλιότητα. Οι Αμερικανοί καταστασιακοί FOR OURSELVES έγραφαν στο «ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ» : « Όλες αυτές οι κουβέντες περί «ιστορικής αναγκαιότητας» και περί του «αναπότρεπτου», άλλο δεν επιταγχύνουν, από το να παράγουν από αυτή τη μυστικιστική «αναγκαιότητα» ένα ψευδοθέμα και να παρασύρουν τη προσοχή από τα αληθινά ζητήματα, δηλαδή τους εαυτούς μας. Η κομμουνιστική κοινωνία είναι «ιστορικά αναπότρεπτη» και «αντικειμενικά αναπόφευκτη» εφόσον, και μόνο στο μέτρο που, εμείς είμαστε υποκειμενικά αποφασισμένοι να την εγκαθιδρύσουμε»*
Εμείς, όμως, δεν είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε ούτε την «ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών», ούτε μια εσχατολογική επανάσταση. Δε μεταθέτουμε την επανάσταση σε αόριστο χρόνο. Τη βιώνουμε στο εδώ και στο τώρα. Δεν ονειρευόμαστε την από-αλλοτρίωση της ζωής μας σε ένα αόριστο μέλλον, παλεύουμε γι αυτήν καθημερινά, αδιάκοπα, λυσσασμένα. Και η από-αλλοτρίωση της ζωής περνά μέσα από την άρνηση της μισθωτής εργασίας, την άρνηση να γίνουμε ακόμα ένας τροχός της καπιταλιστικής μηχανής, αλλά και μέσα απ’ το ενεργητικό σαμποτάζ ενάντια στη μηχανή αυτή.
Να αντισταθούμε τόσο στην αδηφαγία του καταναλωτισμού, όσο και στα ασκητικά ιδεώδη, αναζητώντας την ποιότητα και την ουσία. Να αρνηθούμε έμπρακτα τη μισθωτή σκλαβιά, να αγοράζουμε όσο το δυνατόν λιγότερα, να κλέβουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, να καταστρέφουμε τα υπόλοιπα…
Και πάνω απ’ όλα να δημιουργήσουμε εκείνες τις υποδομές, που θα μας επιτρέψουν να έρθουμε σε ολική ρήξη με τους δυνάστες μας.
Αυτή είναι η άμεση, βιωματική επανάσταση. Γιατί αν δε βιώσουμε την ατομική και συλλογική επανάσταση, η κοινωνική επανάσταση θα παραμείνει ένα κακόγουστο αστείο. Και τότε θα είναι που θα δικαιωθούν πλήρως τα λόγια του Νικόλα Άσιμου: «η επανάσταση αποδείχθηκε ένα όνειρο/ μια βολεμένη και φθηνή δικαιολογία/ διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας/ μ’ επαναστατική φρασεολογία».

*σχετικά με τον κομμουνιστικό εγωισμό των for ourselves, θα υπάρξει αφιέρωμα στο τρίτο τεύχος της ασύμμετρης απειλής. Προς το παρόν καλούμε τους αναρχικούς συντρόφους, να ξεπεράσουν τη λεξιφοβία που τους διακατέχει, τόσο με τον κομμουνισμό, όσο και με τον εγωισμό. Το γεγονός ότι οι γραφειοκράτες εξουσιαστές αυτοχρίζονται κομμουνιστές και οι φιλοτομαριστές αστοί ατομικιστές, δε μας εμποδίζει από το να νοηματοδοτήσουμε τις λέξεις αυτές εκ νέου: «οι λέξεις, εξαιτίας ακριβώς των νοημάτων τους, είναι ένα αληθινό μέρος της ιστορίας, της «ιστορικής ύλης» και της ιστορικής διαδικασίας. Το να τις εγκαταλείψεις στους σφετεριστές τους, να επινοήσεις καινούριες λέξεις ή να χρησιμοποιήσεις άλλες λέξεις, εξαιτίας της δυσκολίας να ανακτήσεις τις αληθινές, ιστορικές λέξεις, σημαίνει να εγκαταλείπεις το πεδίο στον εχθρό. Είναι μια θεωρητική παραχώρηση, που δεν μπορούμε ν’ ανεχθούμε. Το να κάνουμε μια τέτοια παραχώρηση, θα σήμαινε μόνο το να συμβάλουμε στη σύγχυση, σε μια σύγχυση που εν μέρει σχηματίζει τη βάση της κατεστημένης τάξης. Η εκ μέρους μας αντιστροφή της προοπτικής, αντιθέτως, προχωρεί στη διαύγαση των ίδιων των όρων της σύγχυσης». Το γεγονός ότι για τον εμπορευματικό κόσμο υπάρχει «επανάσταση στα σαμπουάν» ή το γεγονός της ύπαρξης υπουργείου «κοινωνικής αλληλεγγύης», σε τίποτα δεν μας εμποδίζει να χρησιμοποιούμε τις λέξεις αυτές. Aς γίνει το ίδιο και με τον κομμουνισμό και τον ατομικισμό…