ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

1

Αν το 1991 σήμανε την κατάρρευση της ουτοπίας του κρατικού σοσιαλισμού, της αυταπάτης δηλαδή πως ένα υπερτροφικό κράτος και μια αυτοτροφοδοτούμενη εξουσία θα αυτοκαταργηθούν με ένα διάταγμα του ιστορικού κισμέτ, τότε το 2008 σήμανε την αποδόμηση της καπιταλιστικής ουτοπίας. Οι δεξαμενές σκέψης του κεφαλαίου νομίζοντας ότι θα παίζουν εσαεί μονότερμα μετά την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού (στις διάφορες εκδοχές του), βάλθηκαν να μας πείσουν πως ένα σύστημα κυριαρχίας, ανισότητας και εκμετάλλευσης, ακριβώς ως τέτοιο και με όπλα την κυριαρχία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση, θα (αυτό)καταργήσει τους ίδιους τους όρους ύπαρξής του, μέσα από την μυθική αέναη ανάπτυξη που θα αυξήσει τον παραγόμενο πλούτο σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξαφανιστούν δια μαγείας η φτώχεια και η εξαθλίωση. Η φουκουγιαμική εσχατολογία, όμως, που συμπύκνωνε την επικρατούσα ιδεολογία του Κεφαλαίου με το “τέλος της ιστορίας”, δέχθηκε το τελειωτικό χτύπημα το 2008. 

Η τρέχουσα παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το ’08 απέδειξε πως έχουμε να κάνουμε με μια καθολική κρίση αναπαραγωγής του υπάρχοντος status quo και όχι με μια απλή δυσλειτουργία της οικονομίας, για την οποία αρκεί να γίνουν μερικές ρυθμίσεις και δυο-τρία μερεμέτια για να ξεπεραστεί. Ως καθολική συστημική κρίση είναι ταυτόχρονα οικονομική, επισιτιστική, οικολογική, κρίση του πολιτικού εποικοδομήματος, κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης της αστικής πολιτικής κλπ. Από τη Νότια Αφρική και τις άγριες απεργίες στα ορυχεία, μέχρι το Μπαγκλαντές και την Κίνα με τις πυρπολήσεις εργοστασίων και τα λιντσαρίσματα των αφεντικών, από τις βίαιες εξεγέρσεις στη Βραζιλία μέχρι τις εργατικές ταραχές στη Βοσνία και το Μαυροβούνιο, η όξυνση της παγκόσμιας ταξικής πάλης, η ραγδαία πύκνωση των λαϊκών εξεγέρσεων και των αστεακών ταραχών και η ανάδυση ενός νέου και δυναμικού εργατικού υποκειμένου, καταδεικνύουν την όξυνση του παγκόσμιου ταξικού πολέμου (με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε κάθε περίπτωση, μιας και μιλάμε για ανόμοιους κοινωνικούς σχηματισμούς) και δείχνουν ακριβώς πως το κεφάλαιο σε παγκόσμιο επίπεδο περνά μια κρίση επιβίωσης.  Και αυτό δεν αλλάζει όσο κι αν μεγάλο κομμάτι του ταξικού πολέμου καναλιζάρεται σε μεγάλο βαθμό από θρησκευτικά και πολιτικά μορφώματα συντηρητικής κατεύθυνσης, όπως το πολιτικό Ισλάμ και ο ακροδεξιός εθνικισμός (εξ αιτίας ΚΑΙ της απουσίας ενός οργανωμένου και συγκροτημένου επαναστατικού κινήματος).

2

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η κρατική καταστολή –αν και σε κάθε περίπτωση βρίσκεται στον πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού επιβολής- έρχεται πλέον να παίξει έναν αναβαθμισμένο ρόλο. Δεν αρκεί πλέον η απλή αστυνόμευση, όσο σκληρή και αυταρχική κι αν είναι. Η καταστολή γίνεται πλέον η επίσημη και κεντρική  πολιτική του κεφαλαίου, όχι μονάχα για να χτυπήσει αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας ή τους πολιτικούς εκφραστές ανατρεπτικών σχεδίων (αναρχικούς και κομμουνιστές), αλλά και για να διαχειριστεί την περισσευούμενη εργατική δύναμη. Στόχος, δηλαδή, δεν είναι μονάχα η καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, αλλά και η λεγόμενη “διακυβερνησιμότητα” των αποκλεισμένων που ξερνάει ο καπιταλισμός στην επιθετική του κίνηση. Όχι μόνο όποιος αγωνίζεται, αλλά και όποιος περισσεύει, θα γίνει το ζωντανό παράδειγμα της κατασταλτικής πειθάρχησης του προλεταριάτου. Και θα γίνει στόχος του αυταρχικού αμόκ ακριβώς και μόνο για το γεγονός πως περισσεύει. Όπως και στην ιστορική περίοδο των περιφράξεων και της πρωταρχικής συσσώρευσης, έτσι και σήμερα οι φτωχότερες μάζες αντιμετωπίζονται ως “εθελοντές εγκληματίες”. Η ύπαρξή τους και μόνο θεωρείται απειλή…

Η καταστολή ξεφεύγει από τα στενά όρια της αστυνομικής και δικαστικής διαχείρισης. Γίνεται πλέον επένδυση, τόσο ως πηγή άντλησης ιδιωτικού κέρδους, όσο και ως επιθετική κίνηση του κεφαλαίου για να ανοιχτεί ένας νέος κύκλος συσσώρευσης. Το ξεθεμελίωμα εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η εντατικοποίηση, η επίθεση στον άμεσο και κοινωνικό μισθό και η βίαιη φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών, προϋποθέτουν την επένδυση στην κρατική καταστολή, την υλικοτεχνική θωράκιση, την αυστηροποίηση του νομικού οπλοστασίου, την ιδεολογική μιντιακή διαχείριση του φόβου μέσα από την καλλιέργεια κλίματος “ηθικού πανικού” και τη διαδικασία στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας, σε βαθμό συγχώνευσης της αντιμετώπισης του εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού από ένα αστυνομικό/ στρατιωτικό σύμπλεγμα. 

Είναι ενδεικτική άλλωστε και η προσφορά από τον ελληνικό στρατό δυο τεθωρακισμένων οχημάτων, για τη φύλαξη των σχεδιαζόμενων πτερύγων ειδικών συνθηκών κράτησης στη φυλακή υπεριψίστης ασφαλείας του Δομοκού, αλλά και η πρόσφατη ανάμειξη στρατιωτικών δυνάμεων για τον εντοπισμό των 11 δραπετών από τις φυλακές Τρικάλων. Και είναι ακόμα πιο ενδεικτικές οι ασκήσεις καταστολής διαδηλώσεων από ειδικές στρατιωτικές μονάδες, που λαμβάνουν χώρα σε κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα με τις ασκήσεις Καλλίμαχος και Τάλως 13, που περιλαμβάνουν την εκπαίδευση για την καταστολή πλήθους και άτακτων αντάρτικών ομάδων, με υποτιθέμενο σκοπό την εύρυθμη παροχή …ανθρωπιστικής βοήθειας! Και παρ’ ότι η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για μη εμπλοκή του στρατού στην εσωτερική καταστολή και διαψεύδει πως η 71^η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία προορίζεται να παίξει το ρόλο των “χακί ΜΑΤ”, την ίδια ώρα ο υποστράτηγος Σωτήρης Κασσελούρης, διευθυντής του κλάδου στρατηγικών πληροφοριών του ΓΕΕΘΑ, συμμετέχει στο συμβούλιο πληροφοριών της ΕΥΠ, που σκοπό έχει την αντιμετώπιση της “τρομοκρατίας” και  η Μονάδα Ειδικών Αποστολών του Λιμενικού χρησιμοποιείται για τη φύλαξη “ευαίσθητων” στόχων. Σύμφωνα μάλιστα με νόμο που ψηφίστηκε στις 9-12-2013 η Μονάδα Υποβρύχιων Αποστολών του Λιμενικού: «αναλαμβάνει τη διενέργεια αντιτρoμοκρατικών επιχειρήσεων και επιχειρήσεων υψηλού κινδύνου προς προστασία της δημόσιας ασφάλειας» και συμμετέχει στην τακτική δράση αντιμετώπισης της “τρομοκρατίας” και των “ειδικών εγκλημάτων βίας” σε αστικό περιβάλλον, μαζί με την ΕΚΑΜ.

Ειδικό ρόλο στη διαδικασία στρατιωτικοποίησης της καταστολής έρχεται να παίξει η λεγόμενη ευρωστρατοχωροφυλακή της EUROGENDFOR, ένα μεικτό αστυνομικό/στρατιωτικό κλιμάκιο ταχείας επέμβασης,  το οποίο στελεχώνεται από ειδικά εκπαιδευμένους μπάτσους πέντε κρατών - μελών της ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Ρουμανία, Πορτογαλία), με συνολική δύναμη 3.200 αντρών Στον οπλισμό της Eurogendfor, συγκαταλέγονται τεθωρακισμένα οχήματα μάχης και εξελιγμένος τεχνολογικός εξοπλισμός για την καταστολή πλήθους (ήδη έχει χρησιμοποιηθεί για αυτό το λόγο στο Κόσσοβο, την Αϊτή και το Αφγανιστάν). H Eurogendfor τυπικά δεν αποτελεί υπηρεσία της ΕΕ, αλλά προϊόν διακρατικής συνεργασίας χωρών, όμως, όπως αναφέρει στο επίσημο site της, "βρίσκεται πρώτα και πάνω από όλα στη διάθεση της ΕΕ"! Ειδικός σκοπός του ευρωστρατού είναι η καταπολέμηση αναταραχών, ανταρσιών και μεγάλων, πολιτικών διαδηλώσεων. Όπως το ίδιο το καταστατικό της eurogendfor αναφέρει: σε οποιαδήποτε κοινωνική αναταραχή (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), μια πολιτική οντότητα (δηλ. μια κυβέρνηση, ήτοι το υπηρετικό προσωπικό του κεφαλαίου) μπορεί να καλέσει την Eurogendfor για να βοηθήσει έργο της καταστολής πλήθους και της αποκατάστασης της νομιμότητας.

Ανάλογοι σχεδιασμοί υπάρχουν και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου 30.000 στρατιώτες έχουν αναλάβει ειδική εκπαίδευση για την καταστολή ταραχών, ενώ το ΝΑΤΟ προσαρμόζει τις δυνάμεις του για το ενδεχόμενο αντιμετώπισης εξεγέρσεων μέσα σε πολύπλοκους αστικούς ιστούς, παίρνοντας ως πρότυπο δράσης τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού εναντίον της παλαιστινιακής αντίστασης στη λωρίδα της Γάζας.  Ήδη από τον Δεκέμβρη του ’08, το US Army War College προειδοποιούσε σε έκθεσή του ότι η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε “εκτεταμένη αναταραχή και ανάγκη χρήσης του στρατού για την επιβολή της τάξης”, ενώ ο ναύαρχος Μάικλ Μιούλεν, αρχηγός του Μεικτού Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, χαρακτήρισε την οικονομική κρίση μεγαλύτερη απειλή από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή.

3

Στα μέρη μας (και όχι μόνο) η αντιεξεγερτική αρχιτεκτονική, από τον τρόπο που είναι στημένες οι δυνάμεις καταστολής μέχρι τη μιντιακή διαχείριση, συγκλίνει προς την αβλαβή απορρόφηση απρόβλεπτων γεγονότων που ενδεχομένως να γίνουν η θρυαλλίδα για ένα νέο εξεγερτικό συμβάν, όπως έγινε και στην περίπτωση της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Μετά την δεκεμβριανή εξέγερση, αλλά και τις ταραχές που ακολούθησαν το σπάσιμο της φούσκας του κρατικού χρέους, παρατηρούμε την εφαρμογή ενός κεντρικού σχεδίου προληπτικής αντεπανάστασης, το οποίο είναι στην ουσία του η εφαρμογή στην ελληνική ιδιαιτερότητα ευρύτερων διακρατικών σχεδιασμών. Ο λεγόμενος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” έχει πλέον διευρυνθεί σε πόλεμο κατά της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, διευρύνοντας ταυτόχρονα  ολοένα και περισσότερο την έννοια του εσωτερικού εχθρού. Όχι μονάχα οι ένοπλοι αντίπαλοι του δυτικού καπιταλισμού, αλλά και κάθε αγωνιζόμενος που θα αμφισβητήσει το κρατικό μονοπώλιο στη βία ή απλώς θα “ασκήσει υλική δύναμη” (ότι κι αν σημαίνει αυτό…), θα θεωρηθεί  “οικονομικός σαμποτέρ” που εμποδίζει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και θα αντιμετωπίσει την σιδερένια φτέρνα του κατασταλτικού ντελίριου (με την απαραίτητη βέβαια ποινική και κατασταλτική διαβάθμιση). 

Έτσι και στα μέρη μας εργατικοί αγώνες, απεργίες και καταλήψεις έχουνε χτυπηθεί ακόμα και από τις ειδικές αντιτρομοκρατικές μονάδες (ΕΚΑΜ), η αστυνομία έχει αναλάβει επισήμως το ρόλο του παιδονόμου στα σχολεία, μαθητές έχουν συρθεί στα δικαστήρια με βάση τον τρομονόμο και με βάση τον ίδιο νόμο διωχθήκανε και προφυλακιστήκαν αγωνιζόμενοι κάτοικοι των Σκουριών Χαλκιδικής, που βιώνουν την αστυνομική κατοχή και βαρβαρότητα στο χωριό τους. Τράπεζες γενετικού υλικού δημιουργούνται και νομικά εκτρώματα κατασκευάζονται για την καταπολέμηση του εσωτερικού εχθρού, όπως ο τρομονόμος (187Α) ή ο πιο πρόσφατος Ν 4236/2014, που ενσωματώνει στο ελληνικό νομικό δίκαιο οδηγίες της Ε.Ε, σύμφωνα με τις οποίες αν κριθεί ότι κινδυνεύει το “δημόσιο συμφέρον”, τότε o κατηγορούμενος δεν θα μπορεί πλέον να λάβει έγγραφα από την δικογραφία. Νέες πτέρυγες ειδικών συνθηκών κράτησης και φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας τύπου Γ κατασκευάζονται για να “φιλοξενήσουν” τον εσωτερικό εχθρό, σε συνθήκες αισθητηριακής απομόνωσης και στέρησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων (περικοπή αδειών, ελαχιστοποίηση προαυλισμού, τηλεφωνικών επικοινωνιών και επισκεπτηρίων, ελαστικοποίηση στους όρους χρήσης πυροβόλου όπλου από τους μπάτσους κλπ). Ταυτόχρονα, ένας νέος μισθοφορικός κατασταλτικός στρατός κατασκευάζεται, αφού τα σώματα ασφαλείας απολαμβάνουν την εξαίρεσή τους από τις περικοπές δαπανών του δημόσιου τομέα (χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη αύξηση κατά 17,6% των μισθών των πρακτόρων της ΕΥΠ). 

Όλα αυτά τα γεγονότα (κι ακόμη τόσα, που λόγω οικονομίας χώρου και χρόνου δεν αναφέρονται εδώ) συγκλίνουν σε ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα: η κυριαρχία, αδυνατώντας πλέον μέσα σε συνθήκες συστημικής κρίσης, να συγκροτήσει ένα μικροαστικό στήριγμα στη βάση των οικονομικών παροχών, συγκροτεί στη βάση της διέγερσης συντηρητικών αντανακλαστικών το οργανωμένο κόμμα του κεφαλαίου: το Κόμμα του Νόμου και της Τάξης. Εξαπολύει κατασταλτικά πογκρόμ εναντίον τόσο των αποκλεισμένων και της περισσευούμενης εργατικής δύναμης (από τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών μέχρι την διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, την επιχείρηση Θέτις εναντίον των τοξικοεξαρτημένων και το συνδυασμένο αστυνομικό πογκρόμ και τηλεοπτικό λιντσάρισμα εναντίον των Ρομά), όσο και αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών (από το αυταρχικό αμόκ στις Σκουριές μέχρι τις εισβολές σε καταλήψεις ή σπίτια αναρχικών).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αντιληφθούμε την καταστολή που δέχονται οι αναρχικοί μέσα και έξω από τη φυλακή. Όχι μονάχα σαν αστυνομική/ δικαστική διαχείριση ενός ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου (αν και αναμφίβολα είναι και αυτό), αλλά ως αδιαχώριστο τμήμα μιας κεντρικής επιλογής του κεφαλαίου τόσο για το χτύπημα αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών και τη πειθάρχηση του προλεταριάτου, όσο και για τη διαχείριση της περισσευούμενης εργατικής δύναμης, ώστε να ανοίξει με τους πιο ευνοϊκούς για αυτό όρους ένα νέο κύκλο συσσώρευσης. 

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι το πώς απαντάμε μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της ολομέτωπης κυριαρχικής επίθεσης: περιοριζόμενοι στη γλώσσα των αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως κάνει η καθεστωτική αριστερά, ή με τη συμβολή μας σε μια προοπτική αντεπίθεσης των καταπιεσμένων; Ως αναρχικοί έχουμε ιστορικό χρέος να σταθούμε αντάξιοι μιας δύσκολης εποχής που κυοφορεί ένα απρόβλεπτο μέλλον. Να συμβάλουμε στην προοπτική της αντεπίθεσης των από κάτω με διττό τρόπο: με την άσκηση υλικής δύναμης στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου και με την καλλιέργεια εκείνων των κοινωνικών σχέσεων κι εκείνων των αντιδομών που λειτουργούν προεικονιστικά για μια κοινωνία δίχως κεφάλαιο και κράτος.